Twee tot drie maanden na onze opduik, komt de her-evaluatie. Dit stadium is het einde van de initiële therapie. Zo kunnen we het nut van de eerste behandeling beoordelen en nagaan of verdere behandeling nodig is.
In de praktijk zullen drie parameters worden geanalyseerd.
Een rigoureuze analyse van deze drie benchmarks zal ons in staat stellen te beoordelen of onze behandeling succesvol was, zowel op het niveau van de patiënt in zijn geheel als op het niveau van elke site.
Men kan redelijkerwijs van een algemeen succes spreken wanneer 75% van de zieke plaatsen is behandeld. Wat betreft de criteria voor succes op het niveau van de plaats, zijn wij op zoek naar een pocketdiepte van minder dan 5 mm zonder bloeding bij het sonderen.
Tijdens deze eerste beoordeling kunnen zich verschillende situaties voordoen:
In deze situatie kan parodontitis niet worden gestabiliseerd. De patiënt moet ervan overtuigd zijn dat controle van de plaque een absolute noodzaak is voor de voortzetting van de behandeling, anders moeten alle therapeutische manoeuvres worden opgeschort in afwachting van een positief resultaat.
In deze gevallen wordt de parodontale aandoening als gestabiliseerd beschouwd en kan de onderhoudsfase worden overwogen.
Indien sommige plaatsen refractair zijn aan onze initiële behandeling of indien, ondanks een lichte verbetering, hun toestand geen stabiliteit op lange termijn kan voorspellen, zal een aanvullende plaatselijke behandeling (chirurgisch of niet) aangewezen zijn.
Indien na de initiële behandeling alle klinische parameters nog steeds wijzen op een algemene ontsteking van het parodontale weefsel, of zelfs op een verslechtering van de initiële situatie, dan zijn verschillende hypotheses mogelijk, die bij elkaar opgeteld kunnen worden: